در محاصره ی چهار دیوارم دلم برای آغوش کسی تنگ است، دلم هوای عطر کودکی دارد ،مادر را نگاه می کنم موهای سیاهش را گم کرده، باید به او بگویم که آغوشش چه اکسیری ست، باید سپیدی تک تک موهایش را جبران کنم. ولی چه گونه؟...موهای سپید مادر به من آموختند که شب تیره هم عاقبت روشن خواهد شد و من تا خود صبح می نویسم، هر تار سپید موی مادر می باید کتابی شود..

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: